غربت من هر چي که هست از با تو بودن بهتره

آخر خط زندگي اين نفساي آخره

وقتي دارم با هر نفس از اين زمونه سير مي شم

وقتي با يه زخم زبون از اين و اون دلگير ميشم

اين آخر راهه ديگه بايد که تنها بميرم

تنها تو اوج بي کسي تو غربت آروم بگيرم

بايد برم بايد برم بايد که بي تو بپرم

آخ که چه سنگين مي زنه اين نفساي آخرم

سکوت من نشونه ي رضايتم نيست ميدوني

گلايه هامو ميتوني از توي چشمام بخوني

بگو آخه جرمم چيه که بايد اينجور بسوزم